کاشت مو 2

 

در آن دوران عملکرد های آن‌ها مورد دقت گسترده ای قرار نگرفت و زخم های نبرد جهانی دوم به مملکت آنان ترقی های آنها‌را تا دو دهه دیگر پنهان نگه داشت . در اواخر دهه 50 بود که عصر مدرن پیوند مو در دنیای غرب آغاز شد .

هنگامی که یک کارشناس پوست نیویورکی به نام نورمن ارنیش ( Norman Orentreich )  با استفاده از  گرافت های آزاد دهنده در بیماران دارنده الگوی طاسی مردانه شرو ع به تست کرد . گذشته از این تصور میشد که مو کاشته شده بیشتر از مو نخستین در ناحیه گیرنده رویش نمی‌کند . پزشک معالج انریش نشان داد که به کارگیری از چنین گرافت هایی منجر می شود که موهای جدیدی در ناحیه گیرنده پرورش نمایند که تداوم آنان به همان اندازه ای باشد که در محل اول خویش دراختیار داشته اند .

بعد از این دکتر معالج والتر پی انگر ( Walter P . Unger ) بود که پارامترهای منطقه مطمئن دهنده را توصیف کرد که از آن می توان مستمر ترین فولیکول های مو را برداشت کرد , از این پارامترها دیگر تحت عنوان اساس حیاتی برداشت فولیکول مو , خواه روش نواری , خواه روش FUT به کارگیری می شود .

تا 20 سال بعد از آن , جراحان بر روی گرافت های کاشت مو کوچکتر کار کردند , البته نتیجه ها از نگاه موفقیت زیاد محدود بود , به گونه ای که به کارگیری از گرافت های 2 تا 4 میلیمتری باعث می‌شد سر فرد ظاهر عروسکی به خویش بگیرد . در دهه 80 , آغاز به کارگیری از برش های نواری جایگزین تکنیک قبل شد و کارلوس یوبل ( Carlos Uebel ) در برزیل به کارگیری از تعداد بیشتری از گرافت های کوچک را مشهور ساخت , در حالیکه در ایالات متحده دکتر معالج ویلیام راسمن ( William Rassman ) در یک نشست درمانی شروع به به کارگیری از هزاران